Er is weer heel veel gebeurd in de tussentijd. De drukke tijd van de teams was voorbij en de rustigere tijd kwam er dacht ik aan. Het werd heel anders voor mij; ik had wat e -mails gehad en daar maakte Anne-Marie en ik ons echt zorgen over. Ik kon niet meer functioneren en besloot naar Nederland te gaan, om het te bepraten omdat het niet zo door kon gaan. Voor die tijd had ik alle energie van de wereld en toen was ik bijna niet vooruit te branden. Ik besprak het met Anne-Marie en zij vroeg haar ouders om haar te helpen met de kinderen in de periode dat ik er niet zou zijn. Dit was een mooie oplossing, omdat Anne-Marie altijd erg druk is met het werk hier. Het voordeel was ook dat de kinderen naar school gingen wat hun tijd goed vult, maar dat brengt ook een tijdsschema met zich mee. Ik nam de bus in Port de Paix want het vliegtuig vloog niet. Dat zorgt ervoor dat je een dag eerder in Port Au Prince moet zijn want anders haal je het vliegtuig niet. Ik vloog over New York naar Brussel, omdat dit de goedkoopste optie was. Ik had van tevoren een hele tijdsplanning gemaakt, want ik wilde ook rust. Daarvoor trok ik me terug en was op bepaalde dagen gewoon niet beschikbaar. Er was weer veel gekocht om te verschepen en er werd in de periode veel in de container geladen.
Toen ik uit Haïti vertrok waren de ouders en de broer van Juffrouw Anne er. Ze hebben uit een container de wand geslepen, deuren en ramen geplaatst en aan elkaar gelast.
Hij moest ook recht gemaakt worden, omdat hij uit de takels was gevallen en dus krom was. Het zijn metaalwerkers en dit was iets waar ze heel goed mee uit de weg kunnen. Ben zei dat ze net zo goed waren met zijn tweeën, als twintig andere werkers samen. Ze maakten ook nog vormen om beton te storten en maakten een steunpoot aan de grote trailer. Het was een mooi gezicht; twee Nederlanders in Haïti op klompen.
Toen ik in Nederland was ben ik bij hen op het bedrijf geweest. Zij maken een koelcontainer klaar, om er een lijkenhuis voor het ziekenhuis van te maken. Heel veel
werk. De koelcontainer had ik gratis op Marktplaats gevonden. Ook schakelde ik een ouder in van een kind dat bij Miriam en Lisa in de klas had gezeten. De familie van Rooyen (ze bouwen koelcellen) om te zorgen voor nieuwe rubbers voor de deuren zodat ze goed afsluiten. Mijn ouders brachten ze erheen en we hopen dat de container, met alle benodigdheden erin, half augustus weer in Driel is, zodat hij in de grote container kan. Deze zal eind augustus klaar zijn om te verschepen.
Dan duurt het tussen de 1 en 3 maanden voordat hij
hier is.
Juf Anne kreeg ook nog bezoek van twee vriendinnen
die samen met haar naar huis gingen. Ze was er tot eind juli om les te geven aan de kinderen we hadden ons
als doel gesteld vlug een andere juffrouw te vinden,
want we dachten dat het met de slechte economische situatie in Nederland wel goed zou gaan maar dat
viel erg tegen. We hebben twee keer een advertentie verzonden naar de PABO’S en ook naar de opleiding van onderwijsassistenten. We stelden ons als doel op 25 juli een onderwijzeres te hebben en anders zou ik met de kinderen naar Nederland gaan. Ik keek naar tickets, maar die waren verschrikkelijk duur (en we zitten heel krap in de financiën). De enige optie was om via Santo Domingo te gaan naar Brussel maar het was
gelukkig niet nodig. Op 25 juli om 20.00 uur hier had ik het ja van Chiara, ze is druk bezig met de voorbereidingen en we zijn er erg blij dat ze komt. Ze komt op 3 september met Jaqueline mee naar Port au Prince, waar ik met haar naar de immigratie ga om een
visum te laten maken. Voor langere tijd, normaal kun je drie maanden invullen.
Jaqueline was eind juli vertrokken voor een maand naar Nederland. Gelukkig is Joanne nog hier. Die verlengde haar verblijf hier met een maand, waardoor ze tot begin oktober blijft. Zij nam mijn werk over dat ik normaliter in het ziekenhuis doe.
Chiara blijft tot eind april en dan ga ik ook met de kinderen naar Nederland om het schooljaar af te maken. Ik overlegde met Anne-Marie wie er het gemakkelijkst zou kunnen gaan. Toen ik in Nederland was wilde de stichting Passe Catabois dat ik ook eens een rustpauze van drie maanden neem.
Ik hoop dat dan ook te doen, ook al zal ik natuurlijk niet stil zitten, want dat kan ik niet zo goed. Dit duurt nog een hele tijd en tot dan moet er nog veel gebeuren.
Ik zit nog steeds in mijn oude huis waar ik z.s.m. uit hoop te vertrekken als ik de grondpapieren voor het gastenhuis terug zal krijgen.
Ik ben al half verhuisd waardoor het niet erg gezellig meer in ons huis is. Ik wil dat ik snel kan verhuizen als het zover is. Wanneer? (Bon Dieu connet) God weet het.
Wij zijn ook alweer druk aan het plannen. Toen ik in Nederland was ben ik bij verschillende mensen op bezoek geweest om te kijken of ze weer willen komen en om te kijken wat ze dan zouden kunnen gaan doen. Henk van Horssen (zelf bakker) hielp weer mee met het container laden. Hij heeft een verassing in de container voor de bakker hier in het dorp. Hij heeft er een deegmachine en een stroomgenerator in gedaan, om hier de zaken in Passe Catabois wat gemakkelijker te laten lopen. Ze werken nu met een grote wals om het deeg te maken. Onmenselijk zwaar met de hand draaien.
Als ik uit mijn huis ga, dan komen we ruimte tekort
voor mensen die hier langere tijd zullen zijn. Daarom is er een geïsoleerde container gekocht, die omgebouwd gaat worden tot een huis voor de grotere meiden die bij ons leven. Ze vliegen één voor één uit, waardoor ze ook minder ruimte nodig hebben. Het huis waar ze nu wonen wordt dan klaar gemaakt voor mensen die ons langere tijd komen helpen. Er moet een nieuwe keuken in en er moet een douche en toilet worden aangebouwd. Bert en Cees, die de wachtruimte hebben gebouwd en de dossiertrailer van ramen en deuren hebben voorzien, gaan de deuren plaatsen op de tweede verdieping. Ook gaan ze de container klaarmaken als huis.
Plannen zijn er dat er een aantal nieuwe mensen met mijn ouders mee komen om ook de handen uit de mouwen
te steken. Helaas moeten er vaste meereizigers wegens gezondheidsredenen afhaken.
Mocht u iemand weten – met twee rechtse handen – die begin februari 2014 mee zou willen, laat hem/haar dan contact opnemen met mijn ouders 026-4743339 of via onderstaand mailadres.
Ben is net na mijn terugkomst in Haïti naar de VS vertrokken en blijft daar langere tijd, omdat hij geopereerd is. Hij had een gescheurde schouderband maar toen hij thuiskwam werd hij ook nog eens drie keer gebeten
door een pitbull, die hij op bezoek had. Hij had vijftig tandgaten in zijn arm en de schouderband was geheel afgescheurd. Hij is geopereerd en mag een maand niets doen. Dan een maand fysio en daarna hoopt hij op zijn vroegst eind september hier te zijn.
Het ziekenhuis is druk; we hebben weer veel TBC- patiënten en ook HIV. Het is heel frustrerend als de mensen niet op de afgesproken dagen terugkomen om voor de behandeling naar het ziekenhuis in de stad te gaan of de volgende maand medicijnen op te halen waardoor je nog verder van huis af bent.
Het blijft hier droog en we hebben net een periode van vier weken achter de rug zonder water in huis. Gelukkig
is dat weer opgelost. Wij hadden meestal water buiten
het ziekenhuis waar ik ook emmers haalde voor thuis.
We douchten ook op het ziekenhuis en gelukkig had het gastenhuis net genoeg water in de tonnen op het dak
zitten zodat ze niet zonder kwamen te zitten. Op het laatst hadden we niets meer. Gelukkig komt er nu weer water uit de kraan.
Leah, de eerste juffrouw van de kinderen, is er op dit moment om zomerkamp te houden. Ze doet dit samen met Ryna; ook een oudgediende bij ons als verpleegkundige. Alle kinderen worden per leeftijd een week bezig gehouden.
Met een hartelijke groet van ons allemaal uit Passe Catabois.