Situatie Haïti
In Haïti loopt alles moeilijk, zeer moeilijk op elk vlak. Doordat de laatste twee presidenten de bendes zijn gaan betalen om rustig te blijven is de situatie in snel tempo achteruit gegaan.
De VN was er, maar is ook door hen weggestuurd en nu is er geen macht meer om de situatie onder controle te houden.
De politie is slecht bewapend en onderbetaald en daardoor werken ze ook samen met de bendes voor lijfsbehoud en geld. Na de moord op President Jofnel werden de bendes
niet meer betaald en gingen ze met elkaar aan het vechten en tegen de politie en de bevolking. Doordat de bendes veel
geld hadden, hebben ze zich beter bewapend en hebben ze veel mensen geronseld. Nu zijn alle wegen geblokkeerd en kunnen er geen mensen eten en is er geen brandstof meer over.
Hierdoor is de prijs van benzine opgelopen tot elf euro per liter en diesel is helemaal niet beschikbaar. De meeste scholen zijn nog niet open omdat de bendes dreigden ze met de leerlingen in brand te steken.
Maar het lijkt erop dat ze nu dan toch nog open gaan.
Doordat er geen brandstof is, is alles moeilijk. De telefoons werken slecht en er is geen of slecht signaal. ‘s Avonds en ’s nachts is er geen signaal omdat de generatoren dan stilstaan om brandstof te besparen.
Ook is het internetsignaal maar af en toe goed genoeg om te communiceren met Nederland.
De banken zijn nog maar drie dagen per week open en dan van 9.00 tot 12.00 uur. Als er dan geen internet is dan kunnen ze niet veel doen. Ze hebben ook bijna geen geld meer.
Je kunt maximaal $300 US opnemen en ook niet veel Gourdes omdat ze het gewoonweg niet hebben. Er wordt geen geld meer aangevoerd vanuit de hoofdstad omdat dat gevaarlijk is.
Ook de arme bevolking heeft hiervan veel last omdat die vaak van overmakingen uit het buitenland leven. Die overmakingen komen nu niet aan omdat er geen internet is.
Wij functioneren gewoon als ziekenhuis. Alleen is het moeilijk voor de patiënten om bij ons te komen doordat het transport zo duur is.
Hierdoor komen er minder mensen en hebben we minder inkomsten. Gevolg: personeel moet thuis blijven en wij moeten ook onze broekriem aanhalen.
De grotere ziekenhuizen in de steden zijn dicht of functioneren slecht omdat er geen brandstof is. De generatoren kunnen dan niet draaien om stroom op te wekken.
Ook wordt er personeel gegijzeld waardoor er velen niet meer komen.
Wij functioneren en opereren gewoon door omdat wij op zonne-energie werken, terwijl er op ander plaatsen daar mensen dood gaan.

Medicijnen
Van de organisatie CAM die ons iedere maand van gratis medicijnen voorzag krijgen we ze niets meer omdat er eind 2021, zeventien mensen gegijzeld werden. Daarvan zijn er drie losgekocht voor $3 miljoen US en na meer dan zes maanden ontsnapten de rest.
Maar ook waar zij woonden is er een oorlog van twee bendes tegen elkaar aan beide zijden van hun terrein. Daardoor kunnen ze daar niet meer wonen.
Nu moeten we alles duur kopen in de stad waardoor ook de prijzen voor de patiënten flink oplopen. De voedselprijzen zijn vier keer zo hoog. De straatarme bevolking kan dit niet betalen en dus gaan er veel mensen dood van de honger.
Als wij deze signalen ontvangen, dan vragen we of ze naar het ziekenhuis komen om te kijken wat wij kunnen doen.
We geven ze dan één keer per maand geld om eten te kopen. Het is niet voldoende om van te leven, maar het helpt hun wel.
Ook wij hebben niet de benodigde middelen om de grote nood te lenigen.

Situatie bevolking
De bevolking lijdt en wij lijden mee. Ook bij ons komt het geld slecht binnen en is er gewoon bijna niets te koop. Wat er te koop is heeft geen goede voedingswaarde.
ij eten alleen nog maar rijst, spaghetti en brood. Als het er is. Al het beleg uit Nederland is bijna op en het gaat nog een tijd duren voordat er weer een nieuwe voorraad komt (2024).
Doordat de wegen onbegaanbaar zijn, zijn we afhankelijk van vier kleine boten uit Port-de-Paix die naar de VS gaan om spullen en eten te halen. Maar daarvan zijn er twee weggesleept omdat ze wapens zouden hebben gesmokkeld.
Als we eten dan komen er vaak nog anderen eten die thuis niets krijgen. Dan kijken we of we ook hen wat kunnen geven waardoor we allemaal minder krijgen.
Anne-Marie en ik praten hier vaak ‘s avonds over. Wij gaven beide aan dat we ‘s avonds vaak twee uur na de maaltijd al weer een rammelende maag hebben. We noemen het geen honger want we hebben gegeten.
We voelen ons vaak hulpeloos maar we weten dat we te allen tijde bij Hem terecht kunnen met onze problemen.
We hebben al vier jaar geen leidingwater op het terrein van het gastenhuis. Daardoor moeten we alles met watertanks op wielen met de trekker aanvoeren vanuit het ziekenhuisreservoir.

Bezoek Nederland
Mijn ouders komen al jaren niet meer in Haïti en ook de ouders van Anne-Marie kunnen niet meer komen omdat hun gezondheid dat niet toelaat. De communicatie bij mij is ook heel slecht omdat de satellietverbinding die we hadden niet meer werkt. Dat komt omdat de satelliet het opgeeft.
We zouden naar een andere satelliet moeten draaien maar hebben geen mensen die dat kunnen. Mijn laptop werkte bijna niet meer en mijn telefoon met WhatsApp was gevallen waardoor we die ook niet meer konden gebruiken.
Ik heb er in Haïti een nieuw scherm op laten zetten maar dat werkte ook niet zodat hij in Nederland gerepareerd wordt. Hierdoor ben je dus steeds afhankelijk van anderen om te communiceren en dan maar mondjesmaat.
In Nederland is mijn zus Petra de persoon die mij op de hoogte houdt van hoe de stand van zaken is rondom mijn ouders. Ik was al tweeëneenhalf jaar niet in Nederland geweest.
Ondertussen gaan mijn ouders achteruit en willen verhuizen naar een appartement dat ze gekocht hebben.

De heli van de VN voor de reis naar Port-au-Prince. Dit appartementencomplex is in aanbouw. Het zou eerst in mei 2023 opgeleverd worden, maar dat wordt nu december 2023. Ik kom terug naar Nederland voor de verhuizing.
Mijn moeder heeft in het verleden al een hersenbloeding gehad en kreeg kortgeleden nog twee TIA’s. Daardoor komen er na het kortetermijngeheugenverlies ook hiaten in het langetermijngeheugenverlies.
Door de kwetsbaarheid van mijn moeder ben ik eerder gekomen dan wat de planning was. Ik vroeg haar wat ik moest doen? Komen met de mogelijkheid om gekidnapt te worden of blijven in Haïti.
Ze zei me dat als ik gekidnapt zou kunnen worden ik maar beter niet moest komen.

De reis naar Nederland
Anne-Marie mailde MAF of er geen plek was om met het vliegtuig te gaan. Helaas was er de gehele maand geen plek. Als je het vliegtuig moet charteren dan kost dat $730 US voor een enkele reis en dan ook weer terug.
Ik zeg altijd dat ik op de goedkoopste manier wil reizen omdat al het geld dat we niet aan ons zelf besteden aan de arme bevolking kan worden besteed. Ik maakte alternatieve plannen met een kennis die naar Cape Haïtien zou gaan om met hem mee te gaan met de motor langs de bendes.
Ik vroeg God om bescherming nu de deur van een vliegtuig dicht zat om een andere open te doen als het nodig was ter bescherming tegen kidnappen zodat ik veilig naar Santo Domingo kon komen.
Ik sprak over de situatie met de directrice van PROTOS; een Belgische organisatie die bij mij op het terrein woont. Zij zei dat ze zou proberen me op de helikopter van de VN te krijgen als medewerker van hen.
Normaliter vliegt de helikopter op dinsdag en vrijdag. Op dinsdag voor mijn vertrek vloog hij voor het eerst weer na langere tijd van onderhoud.
Ik zou vrijdag gaan maar had nog de motorrit achter de hand, mocht hij niet vliegen.
Gelukkig kwam de helikopter wel en die bracht mij naar Port-au-Prince, waar het rustig was rond het vliegveld. Ik vroeg bij MAF of ze me konden vertellen waar ik naar het gastenhuis moest gaan.
Zij stuurden iemand met me mee om me te begeleiden. We liepen er samen heen zonder problemen.
Ik ging in de middag met een motor terug naar het vliegveld om een ticket te kopen voor de reis naar Santo Domingo. Dat kon pas op zondagmiddag gebeuren.
Ik had alleen mijn ticket van Punta Cana naar Brussel en terug geregeld. Ik ging terug naar het gastenhuis en belde op zaterdag de man waarmee ik terug zou gaan op de motor.
Ik vroeg hem hoe de reis was verlopen en hij zei dat dat te veel tijd zou kosten om dat te vertellen, maar dat hij me op zondag terug zou bellen. Ik kon hem zondag niet te pakken krijgen maar ik had geld voor een meisje meegestuurd met hem voor haar school.
We belden samen en zij zei dat hij was overvallen en alles was kwijtgeraakt en een pak slaag had gekregen. God had de benodigde deur voor me opengedaan zoals altijd.
Het duurde twee dagen voordat ik naar Santo Domingo kon maar ik had er al op gerekend dat ik onderweg meer dagen zou kunnen verliezen. Vertrek op vrijdag en laatste vlucht op woensdag.
Ik kwam zondags in de namiddag aan in Santo Domingo. Daar moest ik een taxi regelen maar ik spreek geen Spaans. Ze vroegen me $40 US. Ik wilde maar $20 US geven. Voor dat geld wilden ze me niet meenemen.
Maar een Haïtiaanse vrouw ging zich ermee bemoeien toen ze hoorde dat ik Creools sprak. Ze vroeg me of ik er geen $5 bij wilde doen. Ik zei dat dat geen probleem was als hij me naar een goedkoop hotel zou brengen in de buurt van het busstation naar Punta Cana. Dit deed hij.
Toen ik in het hotel aankwam stond daar een Haïtiaanse jongen achter de balie die daar stage liep. Ik vroeg hem of hij er de volgende morgen weer zou zijn.
Hij zei me dat hij dan klaar zou zijn en me dan wel zou kunnen helpen door met me mee te gaan om een busticket te kopen. Voordat ik uit Port-de-Paix was vertrokken naar de helikopter had Lisa me nog haar smartphone gegeven omdat ze vond dat ik niet zonder WhatsApp kon gaan.
Dit was een reddende engel. Ik kwam aan in Punta Cana maar al mijn reisinfo stond op mijn smartphone waarvan het beeld kapot was. Ik had zodoende niet eens een adres van mijn hotel.
Ik vroeg in de bus of er iemand was die Engels sprak en dat was er maar één. Hij was ook nog Haïtiaan. Samen gingen we naar de steward van de bus die me met het internet verbond.
Nu kon ik via WhatsApp mijn zwager Martin bellen die me alle info stuurde die hij ook geboekt had. Hij werkt vaak op de computer en is dus bijna altijd meteen aanwezig.
Ik nam een motor bij het busstation en ging naar het hotel dat dichtbij was.

Ik bleef daar tweeëneenhalve dag waarna ik met de motor naar het vliegveld werd gebracht.
Ik vertrok daar laat naar Brussel waar Martin me in de loop van de morgen ophaalde. Tijdens de reis naar Driel was er een ongeluk bij Antwerpen waardoor we nog anderhalf uur verspeelden.
Uiteindelijk kwam ik donderdagmiddag aan in Driel.

Verblijf in Nederland
De volgende morgen had ik vroeg een afspraak met de huisarts. Mijn zus had alles al geregeld want ik moest in revisie. De huisarts had drie verwijsbrieven klaar en ze vroeg me wat ik nog meer nodig had.
Ze gaf me twee verwijsbrieven om zelf mee aan de gang te gaan. De eerste was om een groot probleem op te lossen maar ook daar waren de voorbereidingen al genomen. Ik was al een hele lang tijd blind aan mijn linkeroog.
Door een grijze waas van cataract deed ik dat oog niet meer open. Ik voelde me een oude vent.
Ik zag heel veel dingen niet en liep regelmatig ergens tegenop. Ik had al contact gehad met Jos Rademakers die bij ons de operaties in Passe-Catabois had gedaan.
Hij beloofde me dat ik binnen twee weken een operatie zou kunnen hebben bij mijn aankomst in Nederland. Ik belde met de secretaresse en legde het uit en zij nam contact op met twee oogartsen die bij ons waren geweest.
Ik kreeg een afspraak in mijn eerste week en een operatiedatum in de tweede op dinsdag.

De volgende afspraak die ik moest hebben was met de uroloog. Ik belde de secretaresse op maar ze zei dat ze al een jaar vol zaten. Ik legde haar mijn situatie uit en vroeg haar om even met de arts te praten.
Ik zei haar, dat als dat niet zou lukken, ik het rechtstreeks zou gaan doen. We zouden dan contact opnemen met de uroloog die spullen heeft aangeleverd voor Haïti.
Mijn vader is bij hem onder behandeling. Ze belde na een half uur terug dat ik de volgende dag op eerste consult kon komen. Daarna dezelfde week weer terug en de week daarop de ingreep op donderdag.
Dit gebeurde met dagbehandeling. Maar de volgende morgen had ik hoge koortspieken en moest ik terug naar het ziekenhuis.
Daar verbleef ik zeven dagen op een privékamer aan het antibiotica-infuus en een katheter.
Ik had nog veel andere bezoeken willen doen maar het voorgaande zette een streep door de rekening. De laatste week was voor mijn astma. In deze week moest ik twee dagen achter elkaar bij de longarts komen.
Dit om mijn medicijnen te veranderen zodat ik weer meer lucht kan krijgen op dagen met benauwd weer.
Bijna iedere dag hebben Anne-Marie en ik contact via WhatsApp gehad om de situatie door te spreken en de gepaste antwoorden erop te vinden. Hierdoor zijn we elkaar tot steun in moeilijke tijden.
Mijn huishouden wordt gerund door Edline en Lovenie die bij mij thuis wonen. Beiden werken in het ziekenhuis.

Hoe gaat het nu verder?
Ik ga dinsdag 22 november weer op weg terug naar Haïti zoals ik gekomen ben. Ik hoop dan op donderdag in Port-au-Prince aan te komen en op vrijdag met de helikopter terug te vliegen.
Mocht hij niet vliegen dan wacht ik tot dinsdag om er dan mee te gaan. Midden december gaat Anne-Marie weer naar Nederland om bij haar ouders te zijn t/m midden januari.
Dan ben ik in het ziekenhuis om leiding te geven en is Jaqueline er ook samen met de rest van het team.
We wonen in Haïti waar God ons een taak heeft gegeven en ik denk dat ik er mijn oude dag zal doorbrengen. Omdat we hier erg nodig zijn en omdat ook de financiële middelen er niet zijn om in Nederland te leven.
Alles ligt in Gods hand en wij leven van dag tot dag om de situatie vol te kunnen houden. Het is best zwaar maar Hij zegt dat Hij de kracht zal geven om het vol te houden en daar vertrouwen we op.
Vriendelijke groeten,
Rob Hulshuizen